Strona:Marian Pilot - Panny szczerbate.djvu/43

 — A-Franek? — pyta jakiś głos w ciemności. — A-Franek! — przytwierdza sam sobie po chwili, kiedy woźnica podnosi już głowę.
 — A? — pyta. — A co?
 Jest ich pięciu, wszystko kumple: Janek Rdza, Staszek Pastuch, Hanio Mirek i jeszcze jacyś za plecami.
 — Odpieprzcie się, no? — mówi im A-Franek. — Przy takiej jeździe nawet na północ do domu nie przyciągnę.
 — Chodź — mówią na to tamci. — Ciekawskiego coś zobaczysz.
 — A co? — dopytuje się A-Franek. — Bez wiców, chłopy, muszę jechać.
 — Kiedy to jedyna okazja.
 — Potem to pewnie już się skończy kino.
 — Potem na pewno się skończy całe kino.
 — Ale co? — dopytuje jeszcze A-Franek. Schodzi z wozu. Któryś z tamtych bierze go pod łokieć.
 — Rowem, rowem.
 — A co? — szepcze jeszcze A-Franek, ale oni nie odpowiadają, więc już dalej idą w zupełnym milczeniu, idą długo, klnąc od czasu do czasu szeptem. Przystają wreszcie: Hanio chwyta A-Franka za ramię.
 — Fredek przyjechał, wiesz? Tam ze Stefką stoi. Widzisz?
 A-Franek przykuca, patrzy w stronę obejścia Kubiaków. W świetle wczesnego wieczoru majaczy stodoła, szopa z kupą perzu, płoty, wrota... i w furtce, w furtce dwoje ludzi stojących obok siebie tak blisko, że wydaje się, jakby to był ktoś jeden.
 — No — syczy któryś z tyłu.
 A-Franek porywa się do przodu, ktoś łapie go za łokieć, A-Franek wali go na oślep pięścią. Tamten kinie. A-Franek lezie na czworakach, sunie brzu-