Strona:Marian Pilot - Panny szczerbate.djvu/132

 Zaśmiała się zgrzytliwie.
 — I ręce... Twoje ręce... Ha!
 — Ręce... — zająknął się, potem spokojnie: — Nie mam... Ale nie mogło, żeby inaczej... Nie narzekam tam... Bo ja sam. Ale ty? Wy? Ojciec z twoimi rękami zrobi, co będzie chciał, nie ty...
 — Na babusine nas chcesz przekabacić? Tata chcą mnie Sylwerowi dać. Nie chcę paskudnika... A babusia? Oni też za swoim ciągną, co mnie wielkiego do tego... Co mnie...
 — Ale do swojego...
 — Głupiś — powiedziała ze złością tak mocną, że poczuła łzy na policzkach. — Głupi...
 — Ciii — uciszała Łuca.
 Mężczyźni, poklinając, szli w stronę izby.
 — Uciekajcie! — szepnęła Łuca.
 Bezręki i Pawluś poruszyli się niespokojnie, przemknęli do okna.
 Tamci trzej zatrzymali się na ganku; do środka wszedł tylko ojciec, wrócił po chwili.
 — Kiedy tę oblodrę puszczą? — pytał.
 Mieciuchna: — Dobrzem załatwił, ale za długo nie mogą... Parę dni i puszczą.
 — Nie wyjdzie, jak tu wróci... Nie wyjdzie stąd.
 — Dajcie se spokój, Bartosik. Nie powiekuje starucha, nie. Lepiej córy żeńcie, będzie po ptokach.
 — Może ty i masz prawie — poweselał ojciec. — Pomału możecie na zapowiedzi dawać... Kabany rosną, będzie można jesienią bić... i weseliska.. Nawet powiem wam, chłopy, czosnku jużem kupił na kiełbasy, bo coś nie obrodził u nas latoś... Czosnek mam — chwalił się. — No, to lu...
 — Psińco — powiedziała Łuca. — Nie pójdę za takiego wieprzodoja... Choćbym...
 — Na mnie czas, dziewuszki — szepnął bezręki. — Ruszę się...