Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/9

I.

 Wszystko się stać może, ale żeby się Andrzej Sanicki miał żenić, to szczyt, co plotka wymyślić zdolna.
 A pani Celina?
 Gdy ta wieść gruchnęła po mieście, każdy ramionami ruszył — nawet nie zaprzeczał — był to absurd.
 Plotka jednak nie cichła, owszem utrwaliła się. Mówiono, że podobno pan Andrzej z ojcem się pojednał, że kawalerskie swe mieszkanie zwija, że ojciec, pan prezes, ustępuje mu pierwsze piętro w swej kamienicy na Marszałkowskiej, że widziano ich obu pod rękę, wychodzących od jubilera. Słowem dziwa.
 Więc zaczęli znowu wszyscy pytać jednogłośnie:
 — Cóż na to pani Celina? Żyje i pozwala?
 — Żyje, pozwala i śmieje się! — uspokoił malarz, Józef Radlicz, który u pani Celiny bywał co piątek.
 Saniccy byli szeroko znani: ojciec — powaga prawnicza, syn — zdolny technik. Koło znajomych było wtedy szerokie — gawędom nie było końca.
 Andrzej po śmierci matki z ojcem się poróżnił, doszło do zupełnego zerwania. Jedni mówią, że im poszło o spadek — nieboszczka była bardzo bogata — drudzy, że już wtedy ojciec wymagał, by syn z panią Celiną zerwał.
 Odtąd minęły trzy lata. Ludzie już się oswoili z zerwaniem z panią Celiną, z trochę hulaszczem