Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/89

 — Warszawa? Boi się jej pani?
 — Nie, ale mam wstręt! — szepnęła.
 — Jeszcze ją pani pokocha zczasem.
 Uśmiechnęła się dziwnie.
 — Będzie pani jutro rano w Alejach konno?
 — Będę!
 — Wolno pani towarzyszyć?
 Coś było w jego głosie, że spojrzała mu w oczy.
 — Czemu nie! — odparła spokojnie.
 — Układacie najbezczelniej schadzkę! — rzekł prezes. — Otóż ja kładę veto. Bardzo cię lubię, Radlicz, ale twoje towarzystwo zbyt kompromituje każdą kobietę.
 — Jak Boga kocham, nie każdą!
 — No, no, to tylko dowód, że Boga nie kochasz. Moje dziecko, to dobry chłopak, ale nawet szanująca się kokota z nim się nie pokazuje, taką ma, bestja, zdartą opinję i taki zły język. Mówię ci to w oczy, Radlicz, nie kuś się na nią, bo ani jej nie zdobędziesz, ani jej nie obmówisz.
 — Amen! — zakończył śmiechem malarz.
 Byli już w mieście. Kazia spojrzała w przejeździe na pałacyk Ramszyców. Parę okien tylko było oświetlonych. Pomyślała z otuchą, że jutro zacznie pracować, i poweselała. Po chwili stanęli w domu.
 — Mam jeszcze interes na mieście! — rzekł Andrzej.
 — I ja usuwam swą sponiewieraną osobę! — dorzucił Radlicz wesoło.
 Pożegnali się u bramy i młodzi ludzie poszli razem dalej.
 — Na Erywańską? — spytał Radlicz.
 — Uhm! — mruknął Andrzej.
 — Wstąpię i ja zobaczyć, jak cię powitają!
 U pani Celiny, jak zwykle, było wesoło i swobodnie. Pani Bella śpiewała kuplety i na ich widok zaintonowała:
 „Andreas noch in Baenden frei!“
 Andrzej się zmarszczył. Koncept mu się nie podobał, powitał gospodynię domu i zbliżył się do fortepianu.