Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/178

 — Wyszła. Słyszał wszystko, czerwony był z gniewu.
 — Ja cię tu pięć minut więcej nie zostawię! Chodź!
 — Nie, tatusiu! Zostanę do piątej, przyjdę na obiad. Proszę sobie iść i nie słuchać! Piętnaście lat byłam w takich warunkach w Górowie!
 — Byłaś, ale nie będziesz!
 Odprowadziła go w najbliższy kąt pokoju i rzekła:
 — Mówił ojciec z doktorem Downarem? Wie ojciec, że dla niej niema wyzdrowienia. Chyba cud! Żyć będzie może ledwie tygodnie, a ja może długie lata. Proszę mnie tu zostawić. Jej dogodzę, a sama przejdę bardzo dla mnie na przyszłe lata użyteczną szkołę cierpliwości i znoszenia spokojnie prześladowania!
 Pocałowała go i pozostawiła zakłopotanego.
 Zrozumiał, do czego czyniła aluzję i posępnie zamyślony poszedł do domu.
 Po chwili wyszedł z lecznicy doktór Downar i ruszył również ku domowi.
 Wyjechał był przed czterema dniami i chociaż wrócił rano, dzień cały spędził na mieście, nie kwapiąc się do rodzinnego ogniska i teraz się nie kwapił, myśląc w dalszym ciągu o jutrzejszych zajęciach, wizytach, interesach, których się zapas nagromadził przez ciąg jego nieobecności.
 Szedł zamyślony, nareszcie obejrzał się i spostrzegł, że zamiast na Marszałkowskiej, był na Smolnej.
 Zamruczał coś: stanął i skręcił w bramę. Stróż mu się ukłonił.
 — Stara jest na górze? — spytał.
 — Jest, proszę pana, ale tu onegdaj jakaś pani pytała o pana.
 — No i co?
 — Ano nic — powiedziałem, że pan tu nie mieszka, ale bywa — i poszła sobie.
 — Jakaż to pani?
 — Taka chuda, z dużym nosem.