Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/139

 — Niema za co. Mówię w oczy, co pan za oczy.
 — Jakto?
 — Takto! Z tą różnicą, że gdy pana nie widzę, nie wiem i nie pamiętam, że pan istnieje na świecie; a jak pan mnie nie widzi, to pan jednak mnie łaskawie wspomina, odsądzając od czci, wiary, talentu, co zresztą czyni pan z każdym i każdą.
 — To fałsz. Trzeba nie być artystą, żeby nie uznawać pani talentu, a oryginalną wolno pani być na pani stanowisku.
 — Doprawdy, wolno! — zaśmiała się ironicznie! — A jakby nie było wolno, tobym nie była?
 Zaśmiała się raz jeszcze z bezmierną pogardą.
 Wstała, spojrzała na słońce, potem na zegarek.
 — Co za pycha patrzy z pani — zaśmiał się Radlicz.
 — Myśli pan? Nie! Tylko pewność bezwzględnej wolności. Wolno mi być sobą, bo nie w ludzkiej mocy odjąć mi to, co posiadam, ani dać, czego pragnę.
 — Śliczne zdanie, ale do bajki. Chciałbym panią widzieć bez sławy, bez talentu, bez pieniędzy i bez ludzi.
 — Ludzie mi dali talent i sławę?
 — Sławę mogą pani odjąć w każdej chwili!
 Ruszyła ramionami.
 — I owszem. Żeby wiedzieli, jak mi zbrzydły portrety i słuchanie bredni i komunałów przy pozowaniu! Będę malowała bardziej udane Boże twory niż ludzie!
 — Ale ludzie płacą.
 — To niech nie płacą. Mam osobisty fundusz.
 — Invulnérable! — zaśmiał się Radlicz.
 Ocieska popatrzała drwiąco na niego.
 — Tak. Nawet natura uczyniła mnie takim koczkodanem, że i czci mojej zbrudzić nie można, boby nieszczęsny, o romans ze mną posądzony, wyzwał potwarcę o obrazę męskiego honoru.
 Spojrzała znowu na zegarek.