Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/138

humoru, rozglądając się po książkach. — Czy dostanę na dni parę Szekspira?
 — Mam, ale nie dam! — odparła lakonicznie.
 — Bo?
 — Bo dałam Zarębie kiedyś i musiałam potem wykupić na licytacji jego gratów.
 — Klnę się na prochy Giota, że pierwszy mój termin wekslowy jest na Szymona i Judę męczenników, a Szekspira oddam pojutrze, t. j. piętnastego września. No, co? Dostanę?
 Ocieska żachnęła się niecierpliwie.
 — Zawracanie głowy. Tak panu idzie o Szekspira jak o wczorajszego Kurjerka. Heraus, po co pan przyszedł?
 — Zaraz po co? Tak sobie. Śnił mi się dziś „Sen nocy letniej“. Muszę go sobie przypomnieć.
 — Śliczny sen. Że pan jest tkaczem Pyramem, wiadomo; któraż z nadobnych warszawianek była ostatnią Tytanją?
 — Hm — mogę tu popełnić niedyskrecję. Tytanją była pani!
 — Przecie dobrana choć raz para: osioł z koczkodanem — odparła spokojnie Ocieska. — Tak mi się to podoba, że pożyczę panu Szekspira. Tam, znajdzie go pan na półce.
 Nalała sobie kawy, zapaliła papierosa i zagłębiła się na powrót w czytaniu.
 Radlicz wziął książkę, zajrzał do pracowni.
 — Już skończony portret pani Rudnickiej? Dlaczego niema na wystawie?
 — Pan nie wie? — ruszyła ramionami. — Dziwię się! Pan nawet zna tajemnice alkowy pani Rudnickiej; myślałam, że tem lepiej wie pan, gdzie umieszczono portret.
 — Ależ kolega dziś zły! — zaśmiał się.
 — Czy bywam kiedy dobra?
 — Phi — dobra, nie — ale mniej zła.
 — Względem pana? Wątpię, nie miałam przynajmniej nigdy tego zamiaru.
 — Dziękuję.