Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/108

 — Naturalnie, zacząć musisz od Wolskich i Dąbrowskich! — potwierdził prezes. — A nie straszno ci tej wędrówki po obcych?
 — Boję się tylko, by nie popełnić jakiej niestosowności, dla was kompromitującej.
 — Opowiem po drodze, do kogo jedziemy! — rzekł Andrzej. — A ma pani wizytowe bilety z obecnem nazwiskiem?
 — Nie mam — nie pomyślałam o tem. Jutro rano wstąpię do litografji. Czy dużo złożymy wizyt?
 — Co najmniej dwadzieścia.
 — O, Boże! — westchnęła tak szczerze, że aż się prezes roześmiał.
 — A co? Już duch się tłucze! Nie bój się, za jaki rok będziesz w tem pływała jak ryba w wodzie! No, otóż i teatr. Wysiadasz, Andrzeju?
 Powóz stanął. Po chwili jechali tylko we dwoje, i stary rzekł:
 — Za rok, mam nadzieję, że to ja sam zostanę, a on z tobą pojedzie! — i westchnął.
 — A to ci galant z ojca! — uśmiechnęła się. Mnie bardzo dobrze tak, jak jest dzisiaj.
 — Niech się pies udławi takiem dobrem. Jeśli ci to dogadza, trzeba było mnie poślubić!
 — Dlaczego ojciec się nie oświadczył? — żartowała dalej.
 — Żartujesz, a to mnie najgorzej boli, ta twoja swoboda i obojętność. To dowodzi, że on ci niczem nie jest, niczem!
 — Dzięki Bogu, tak! Gdyby inaczej było, w tych warunkach ładne piekło mielibyśmy wszyscy troje. Brrr! — wzdrygnęła się.
 — To się zmieni, to musi się zmienić! Gdyby tak zostało, jak jest, nigdybym sobie nie darował, że to ja urządziłem!
 Milczała, nie chcąc mu prawdy powiedzieć.
 Powóz stanął, znaleźli się w ciżbie i zaczęli w labiryncie korytarzy i przejść szukać swego miejsca. Gdy usiedli wreszcie w loży, spojrzała ciekawie na arenę, gdy prezes począł się rozglądać po widzach.