Strona:Maria Rodziewiczówna - Ona.djvu/142

 — Litościwe macie serce — rzekł.
 Sewer, który na widok ludzi doznawał strachu i niepokoju dzikiego zwierzęcia, przestał jeść i błędnemi oczami przyglądał mu się, nic nie mówiąc. Kostusia odstawiła miskę i wstała.
 — Wieczerza wasza gotowa.
 — To dobrze. Podajcie mi ją. Smaczniejsza z waszych rąk.
 Wszedł za nią do chaty i rozbierając się z przemokłej burki, mówił:
 — Psia pora. Zaraz przymrozki będą. Zimno u was w komorze.
 — Drew kupię.
 — I drwa mało pomogą. Komora to nie izba i nie alkierz. W alkierzu jak w uchu, a pościeli pod sufit.
 — Byleście nam komory nie wymówili, przezimujemy. Za młodu hartowrać się trzeba.
 — Otóż nieprawda! Za młodu trza się szanować, to na starość dziesięć lat życia kupić można.
 — Dziesięć lat życia! Albo to taka łakoma rzecz. Ja kupować nie będę.
 — Tak mówicie, boście w biedzie. Żeby wam dobrze było, tobyście inaczej sądzili. Żyć dobrze w dostatkach.
 — Może być. Nie próbowałam.
 Postawiła wieczerzę na stole i odejść chciała gdy ją za rękaw zatrzymał.
 — To spróbujcie! Wiecie, spodobałem was sobie. Wziąłbym z ochotą za żonę.
 Kostusia skamieniała. Z bladej stała się zielona.