Strona:Maria Rodziewiczówna - Ona.djvu/138

 — Uchowaj Boże. Wasbym na zawsze zatrzymał.
 W tej chwili drzwi się otworzyły, ukazał się Sewer. Obejrzał się, znalazł Kostusię i naprzeciw niej przy progu usiadł.
 — Czego on chce? — zawołał gniewnie mieszczanin.
 Dziewczyna pochyliła się nad biedakiem, smutnemi oczami zajrzała mu w twarz, dotknęła pieszczotliwie ciemnych, zburzonych włosów.
 — Co ci? — spytała serdecznie, cicho — jeść chcesz?
 Gospodarz zmarszczył się i dziko w ich stronę popatrzał.
 — Ja ta nie chcę, żeby on mi tu do izby przychodził — burknął niechętnie.
 Kostusia pobladła.
 — Chodź, Sewer — zawołała słodko, prosząco.
 Poszedł bez oporu do komory.
 — Czego tam gospodarz krzyczał? — spytała mamka trwożnie.
 — Na niego, że do izby się wsunął.
 — Oho! A jemu co się stało?
 — Przywykł do mnie snać i czegoś potrzebował. Coś ty, nieboże moje serdeczne, głodny? Boli cię co?
 Pochyliła się nad nim.
 — Nie trzeba mu pozwalać wałęsać się za tobą — rzekła mamka — dosyć niedoli, a tu ludziska zaczną wydziwiać.
 — A do kogóż on pójdzie, jak nie do mnie? Ani jego głodu, ani cierpienia nikt nie zrozumie. Oto