Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/239

 — Sam nie wiem. Tutaj nie zostanę, albo się powieszę.
 — Żona twoja zdrowa?
 — Zapewne zdrowa. Nie wiem.
 — Gdzież ona jest?
 — Wyjechała do stryja w zeszłym tygodniu. Dziesięć dni temu!
 — Puściłeś ptaka na stare gniazdo! Toś dobrze zrobił. A ludzie bają, że się dalej kłócicie.
 Stankar ramionami ruszył.
 — Co ludzie wiedzą. Wyjechała dziesięć dni temu i nie wróci. Zostałem sam — i mogę być wolny.
 — Marzyłeś o tem. Ostatecznie takie pożycie było dla ciebie moralną śmiercią. Lepiej się stało, żeście się rozeszli. Dziecko przy niej?
 — Tak — rzekł apatycznie.
 — Coś taki kwaśny?
 — Nie kwaśny — ale nieszczęśliwy! Tęsknię za nią.
 Profesor się uśmiechnął.
 — Ejże — i wiersze do niej piszesz?
 — Nie żartuj. Przegrałem życiową stawkę. Ona mnie nie kocha!
 — No, czyniłeś co mogłeś, żeby do tego doprowadzić — to musisz sam przyznać.
 Stankar nic nie odparł. Począł chodzić tu i tam po pracowni i bić się z myślami. Wreszcie stanął i rzekł:
 — To prawda — winien byłem, alem się opamiętał. Inny wstałem z choroby, gotówem był proch z pod