Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/235

 Przeprowadził ją oczami do drzwi, potem niechętnie popatrzył na dozorczynię i odwrócił się do ściany.
 Profesor zastał go śpiącym, gdy się przebudził, oczami przeszedł pokój, jakby kogoś szukał.
 — Cóż, wykpiłeś się od śmierci? Jakże ci?
 — Dobrze, czuję życie wracające. Dziękuję ci za opiekę.
 — Żonie dziękuj. Gdyby nie ona, dawnobyś był już na Powązkach.
 — Gdzie ona?
 — Namówiłem ją, żeby się trochę przeszła — łyknęła powietrza. Zmieniła ubranie i poszła o małą się dowiedzieć. Ty już niańki nie potrzebujesz.
 Stankar milczał chwilę, wreszcie rzekł:
 — I tak troskliwie mnie doglądała, powiadasz?
 — Jakby od twego jej własne życie zależało. Jeśli o tem kiedykolwiek w życiu zapomnisz, to powiem, żeś kanalja.
 — Musiała ta choroba djablo kosztować! Pożyczyłeś jej pieniędzy?
 — Nie. Płacił za wszystko Łużycki i nie patrzał na wydatki.
 Stankar poczerwieniał i niespokojnie się poruszył.
 — Gdzie ona bawi tak długo? — szepnął.
 Profesor Józef się roześmiał.
 — Tak ci do niej tęskno! Uzbrój się w cierpliwość. Musi trochę odpocząć i naprawdę ty już tak bezustannych starań nie potrzebujesz.
 — Chciałbym jej podziękować.