Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/223

 — Ojciec, tatku — mój tatku!
 Długą chwilę tak trwali. Lokaj zniknął, Janka przestraszona widokiem obcego, siedziała cichutko, wreszcie Łużycki odsunął ją od siebie i bacznie się przyjrzał:
 — Do czegoś ty podobna? Cień, szkielet! Dlaczegoś nie pisała?
 — Nie śmiałam. Moja wina, moja pokuta!
 — No, niema o czem mówić! Przyjechałem po ciebie, to jest po was!
 Spojrzał na dziecko i dodał:
 — Ja już jej wychowywać nie będę. Dobrze, żem dożył, by ciebie z tego kamiennego więzienia wydobyć. Zostaniesz po mnie w Ługach. Chowaj dziecko inaczej — ja nie umiałem.
 — Tatku, to ja, tylko ja byłam winna!
 — No, basta. I ja nie bez winy. Przyjechałem po was.
 — On nie puści! — szepnęła.
 — Rozmówię się z nim. A nie pomoże — to cię w każdym razie zabiorę.
 — Gwałtem?
 — Poco gwałtem. Workiem po zębach! — odparł pogardliwie. — Przekupić wszystko można! Chciałem cię dzisiaj widzieć, i oto jestem — kupiłem fagasa. Jednego Boga i przyrody nie przekupisz — a zresztą cały świat.
 — On wściekły, nie zaczepiajcie go, tatku — rzekła, trwożnie na drzwi patrząc.