Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/211

 Nie dała jednak tak łatwo za wygraną — poszła do znajomego księdza, sławnego z cnoty i rozumu. Temu opowiedziała fakty szczegółowo.
 — Proszę księdza dziekana, przyszłam zasięgnąć światłej rady w delikatnej sprawie. Znajoma moja wyszła zamąż, mając lat ośmnaście. Mąż jej stracił cały fundusz, źle ją traktował, wreszcie porzucił bez chleba z małem dzieckiem i sam w świat poszedł. Kobieta pracowała uczciwie, wyżywiła siebie i dziecko, bez skazy żyła i cienia grzechu, tylko znienawidziła go.
 Ksiądz się uśmiechnął.
 — Nie możesz tedy powiedzieć, że była bez cienia grzechu, bo nienawiść jest ciężkiem, nie chrześcijańskiem uczuciem.
 — Alboż on nie zawinił względem niej, nie zasłużył na to uczucie?
 — To kwestja jego sumienia, a nie jej. On za swe winy przed Bogiem odpowie, ona za swoje. Może cierpieć, a powinna wybaczyć i spełniać swe obowiązki — bez względu na to, czy on je spełnia.
 — Dlaczegóż jedna strona ma wszystko cierpieć i znosić, a druga nic?
 — A dlaczego jedna strona ma być zła dlatego, że druga złą jest? Toćbyśmy tak rezonując, zeszli do stanu zwierząt. Zresztą szczytnem powołaniem kobiety jest cierpienie, cichość i dobroć. W tem jej triumf i zwycięstwo, i przewaga moralna.