Strona:Maria Rodziewiczówna - Na wyżynach.djvu/64

 — Cóż ty — myślisz? — spytał go stary kasjer! — To zgroza! Zbogaci się bardzo pan Fust, krzywdząc wdowy i sieroty! Ot nauka dla nas, żeby pieniądze trzymać i zbierać! Dziś Millerom, jutro naszym rodzinom nędza zajrzy przez okno, i mojej starej i dzieciom każą iść do warsztatu!
 — Pana Fusta sądzić, nie nasza rzecz. Próżne gadanie i gorycz tylko w sobie wytwarzamy. Raczej, jak Werner mówił, w opiekę wziąć sieroty, byt im obmyślić.
 — Cóż radzisz? Składkę?— ktoś zagadnął.
 — Składka to złuda, jałmużna, nie opieka. Tu trzeba gruntownej pomocy, dać im do rąk kapitalik, by sobie coś obmyślili, albo dać chleb do rąk.
 — Kapitalik! — zaśmiał się ironicznie Szuster folusznik. — To chyba rozbijemy kasę pana Balcera w kantorze.
 — Czemu? Można mieć zaraz dwa tysiące rubli — odparł Dyzma, podnosząc głowę.
 — Jak? — spytali wszyscy ciekawie.
 — Podziękować za bal, a poprosić o pieniądze.
 Nastała chwila zdumienia, i wnet hałaśliwe okrzyki za i przeciw.
 — Zwarjowałeś! Córki i synowie nas ukamienują, a i ciebie też!
 — Spróbuj namówić do tego tłum! Rozdepczą cię...
 — A jednakże to jedyny sposób. Bez balu obejść się można. Tyle biedy!
 Tu magazynier Miciński rzekł decydujące słowo:
 — Wymyśl inny figiel, Dyzma, bo magazyn już pełen wódki, piwa, wina, mięsiwa, a pieczywa już rozpoczęte. Pan Ulm już pieniądze wydał.
 — Aaa! Szkoda! — zawołali teraz unisono.
 Szli znowu, hałaśliwie dysputując, aż gdy wkraczali w obrąb fabryki, Dyzma rzek
 — Gdyby nasza oberża i sklep doszły do skutku, Millerom dalibyśmy posadę i chleb. Tymczasem muszą iść do warsztatów.
 Na to rozległo się milczenie, aż Schuster się odezwał: