Strona:Maria Rodziewiczówna - Na wyżynach.djvu/251

 — Niedoczekanie! — oburzyła się. — Ona go Dyzmie oddała. Nie ustąpimy.
 — Ale! Ojciec prawo ma!
 — Taki ojciec! Nie będzie chciał, ni śmiał!
 — Nie wiem! — pokręcił głową Skin. — To dziecko — to może Holendry.
 Pod wieczór Elżunia wpadła w gorączkę. Rysy się zmieniły, głos ochrypł. Miała malignę i gadała bez związku.
 Wyprawiono drugą depeszę do męża, bo go wciąż wołała z rozdzierającym serce żalem i tęsknotą.
 Tak w męce przeszła noc i dzień. Pod wieczór uspokoiła się, przestała majaczyć. Było już zupełnie ciemno, gdy powóz zajechał przed dom. Dyzma wyszedł i drzwi otworzył.
 Spojrzeli na siebie z Rudolfem, nie jak wrogowie, ale jak ludzie jednako nieszczęśliwi.
 — Żyje? — zagadnął głucho Rudolf.
 — Żyje, wzywała wciąż pana! — odparł Dyzma. — Ale teraz nie wiem, czy już pozna. Mnie już nie widzi...
 Cicho wsunął się Rudolf do izby. Jedna lampka oświetlała umierającą. Obecni na jego widok wysunęli się wszyscy; tylko Dyzma usiadł przy lampce i zatopił się w modlitwie.
 Rudolf stanął wprost jej twarzy i patrzał z pod brwi z jakąś tępą rozpaczą. Nigdy nie myślał, że tak się skończy, i teraz dopiero może zrozumiał i ją, i siebie, i to, co złego uczynił, i co traci. Łez nie miały jego oczy, ale dusza zabolała pierwszy raz w życiu.
 Wtem ona rozwarła powieki, wpatrzyła się w niego długo, łowiła myśl już ulatającą. Poznała go wreszcie, bo chciała się uśmiechnąć, poruszyła ręką.
 — Rudi! — wyszemrała łagodnie.
 Osunął się na kolana przy niej, i coś, jakby ryk, wydarło mu się z piersi.
 Z wielką trudnością dotknęła ręką jego głowy.
 — Rudi — powtórzyła żałośnie — daruj mi! Nie umiałam ciebie kochać... Źle ci było ze mną... Schodzę ci z drogi... Przebacz mi!
 — Nie mów tak! — wyszeptał głucho.