Strona:Maria Rodziewiczówna - Na wyżynach.djvu/233

 Teofila wybuchnęła płaczem okropnym. Dyzma różaniec z piersi zdjął, i jakby nikogo nie było, począł półgłosem odmawiać modlitwę.
 Po długiej chwili kobieta, nie przerywając mu pacierzy, ucałowała jego rękę i wyszła. Szła do domu. Zdaleka ujrzała berlinkę z powrotem; przyśpieszyła kroku, serce jej mocno biło. Abel siedział w izbie z głową pochyloną, posępny.
 Na jej widok trochę się rozchmurzył.
 — Mówili mi parobcy, żeś się wyniosła.
 — A tak. W domu straszno samej. Teraz wracam już.
 Niemiec znowu głowę zwiesił.
 — Nie pocałujesz dziecka? — spytała drżącym głosem.
 — Bardzom zmordowany.
 — Jeść ci dać?
 — Niegłodnym!
 Rozmowa się urwała.
 — Wzywano cię do śledztwa — ozwała się po chwili.
 — Skąd ja co mogę wiedzieć? — zamruczał.
 — Nikt nic nie wie, a Kryszpin tymczasem na Sybir pójdzie!
 — Ot, gadanie! Brück pociemku w rzekę wpadł i utonął. To jasne.
 — Taak?... Tylko był zduszony. Palce mordercy sino na szyi odbite, kołnierz poszarpany. Dyzma na Sybir pójdzie, a ten, za kogo on pójdzie, niech Boga do śmierci nie wspomina, bo go Pan Jezus wykreślił na wieki ze swej pamięci. Będzie za nim ten trup chodził i zły-duch patron! Dyzma wie, za kogo cierpi, ale będzie milczał, lecz nie umilknie na chwilę sumienie w owym zbóju.
 — A mnie co do tego? — mruknął Abel.
 — Bo cię Dyzma od śmierci wyrwał, więc powinieneś mu być życzliwy. Odwiedzisz go?...
 — Gdybym to miał czas! Mąkę jutro ładuję!
 — On miał czas pilnować ciebie nocami po całodziennej robocie.
 — Tobie on zawsze w myśli i na języku.