Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/53

wstydził się za niego i tłumaczył nawet przed innymi. W duszy miał ferment.
 Ostatniego dnia, gdy się już zwlekał i po stancji się suwał, przyszedł Michał. Obejrzał go okiem medyka i zaczął mówić o słocie, grzejąc plecy u pieca.
 — Co z tego będzie? — zagadnął wreszcie.
 — Z deszczu?... Błoto! — odparł Józef, udając, że dalej mówi o pogodzie.
 — A pewnie. Kto ma dziurawe buty, niech je łata!
 — Ja mogę chodzić boso. Najmę się za frotera.
 — Nie wiem, czy umiesz zaprawiać podłogi.
 Umilkł i po chwili spytał:
 — Jutro będziesz u rektora?
 — Jutro.
 — Maltas już ci wyprosił darowanie.
 — Skąd wiesz?
 — Od jego wnuczki. Daję jej korepetycję.
 — Tak? Ano, to dobrze. Pójdę staremu podziękować.
 — Warto. Bo chociaż żart zabawny, ale prawda byłaby gorzką. Cóż Iwo? Był u ciebie?
 — Nie, on taki roztrzepany... zapomniał!
 — Jestem także sławny z dystrakcji, a jednak nie darowałbyś mi zapomnienia. Ale to zwykłe. Darowujemy wszystko tym, których sami ubraliśmy w różne cnoty, aby upozorować przed rozumem bezsensowną sympatję!