Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/231

 — Dzięki Bogu też, nie jesteś moją siostrą! — odciął dwuznacznie.
 Nie zrozumiała jego myśli. Owszem, pochlebiło jej to.
 — Tak, wolę być żoną! — odparła, opierając się o niego.
 Nagle przypomniała sobie coś — usunęła się.
 — Podobno u doktora Michała było bardzo wesoło na imieninach. Tańczono, ty śpiewałeś! Tak, w domu to siedzisz jak mruk. Wszystkich zabawiasz, oprócz mnie!
 — Wcale nie śpiewałem.
 — Kłamiesz!
 — Lizo, używaj, proszę, trochę gładszych wyrażeń!
 — Nie chodzi o wyrażenie, ale o fakt. Śpiewałeś... mówiła mi radczyni sama... z tą... tam... z „Pod snopa!“ Dawny twój ideał i zarazem ideał całego uniwersytetu... i wogóle miasta. Niebardzo jesteś wymagającym!
 — Dałabyś ideałom spokój. To kwestja dla ciebie niedostępna! Powtarzam, że nie śpiewałem, i temu możesz wierzyć! Zresztą prosiłem, abyś ze mną tam poszła. Użyłabyś tej zabawy.
 — Nie mam czasu na podobne głupstwa. Ludzie, co mają interesy, rodzinę i pracę, powinni domu pilnować, a nie narażać się na krytykę i śmieszność, błaznując z młodzieżą.