Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/110

ciebie jednego słucha. Pamiętaj, on młodszy! Masz obowiązki ojca! Nie można pozwolić, by zmarniał! Pojedziesz!
 Józef już topniał. Serdecznie był do brata przywiązany, wzruszyła go stara swą prośbą.
 — Pojadę — rzekł wreszcie. — Ale niech ciocia raz wszystkie jego długi zapłaci. Inaczej zawsze wstyd będzie nad nami wisiał. Nie ruszę się bez dostatecznej sumy.
 — Ach Boże! — z głębi serca jęknęła pani Joanna. — A ileż ty tego rachujesz?
 — Trzy tysiące niezawodnie.
 — To straszne! Ja nie mam tyle gotówki! Zastawię chyba perły prababki.
 — Nie wiem, co i gdzie ciocia zastawi, ale bez tego nie odzyskamy Piotrusia. Pewnie siedzi pod kluczem.
 — Nieszczęsny chłopiec! Niema dla niego ratunku!
 Wózek zielony stanął przed młynem.
 Weszli do domu i pani Joanna poczęła chodzić po pokoju, w strasznej z sobą walce.
 Wieczór już był. Po chwili Maric się ukazał zziębły i złośliwie uśmiechnięty, z magazynu wróciła sierota.
 Gospodarz rozpoczął rozmowę o Maltasie, który znowu przed paru dniami zarobił świetnie na placu nadbrzeżnym; sierota wypytywała się o miejskie nowiny, pani Joanna wyszła do swej sypialni i szperała po szufladach.