Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/55

 — Nie.
 — Cóż pleciesz o wygranej?
 — Bo jestem na drodze do wygranej. Znalazłem ją; wiem, jak się nazywa, gdzie mieszka; posłałem jej bukiet z cyklamenów...
 — Który przyjęła?
 — No, nie... odesłała...
 — A to dopiero droga szczególna do wygranej! Jesteście obadwaj fryce. Zabieram sobie „Scherza“ i „Fingala“. Wentzel stroił fortepiany, a ty posyłałeś bukiety... nieprzyjęte. Istotnie, rozultat zdumiewający!
 — Powoli, powoli, powoli Michael! — zawołał Croy-Dülmen. — Jeszcze termin nie upłynął. Niech Herbert powie, co zdziałał.
 — Przecie już słyszałeś. Dostał figę.
 — Dostałem fotografję! — pochwalił się właściciel „Fingala“.
 — Pokaż, pokaż! — zawołali wszyscy.
 Herbert dobył z pugilaresu ozdobną kartkę! Tak, była to ona, ta sama cudownie piękna dziewczyna o dumnych ustach i poważnych, głębokich oczach.
 Schöneich z kolei wziął fotografję, obejrzał i ruszył ramionami.
 — I takiej ty posyłasz bukiety! Przyznaj się, że i tę podobiznę kupiłeś u fotografa.
 — A no, prawda! Przecie nie mogłem prosić, bo...
 — Boś jej głosu nie słyszał.
 — Owszem, ale mówiła do swej towarzyszki.
 — Więc była i eskorta?
 — A jakże. Stara, okropna megera, w przeraźliwej żałobie. I panienka ubierała się czarno. Chodziłem za niemi jak cień i może wreszcie znalazłbym