Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/54

 — I twój Urban stroił fortepiany?
 — Urban udawał, że ma niezawodny sposób wypędzania szczurów. Ladaco, jeszcze się obłowił. A ja przywiozłem trzysta franków cioci Dorze, jako trofea mych trudów. Żebyście ją widzieli w tej chwili! Radziłem za ten kapitał nabyć chińskie dziecko!
 — Gdzież się zjechałeś z admirałową?
 — Po drodze, wypadkiem. Mein Ehrenwort!
 — Chcemy wierzyć, chcemy! — kiwał głową Schöneich. — A wiesz, co się tymczasem stało z twym „Scherzem“?
 — Pochwalił mi się dżokej, ledwiem wysiadł w domu. Wygrał 25,000 w Baden.
 — Uhm?... To i koniec. Herbert dowodzi, że koń już jego.
 — Jego? A to jakim sposobem?
 — Znalazł piękną nieznajomą.
 — Cooo?... Herbert! Potz Blitz! Gdzie? Jak?...
 — Było to w Ems... — zaczął dumnie triumfator.
 — W Ems?... Ty tam jeździłeś?...
 — A tak. Towarzyszyłem pani...
 — Mniejsza, komu towarzyszyłeś. Więc ta dama była w Ems na kuracji? Kto ona? Włoszka?...
 — Ale gdzież tam! Poddana pruska z Poznania.
 — Taak? Nie może być!
 — Ależ niezawodnie. Czytałem w spisie gości...
 — No, no, do rzeczy! Nie kłóćcie się. Polka czy Hotentotka, dość, że kaducznie piękna! Wygrałeś zakład? Posiadłeś jej serce?
 — Tak prędko?! Zawiele wymagasz!
 — Dostałeś pocałunek?
 — Nie, tak dalece...
 — Uścisk dłoni, spojrzenie, obietnicę?