Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/279

 — A na lisy, majorze, co psują zielone grona i młode latorośle?
 — Na lisy? Nie, nic nie mówili. Kwestji polowań nie będzie. Gdzież to panowie jadą? Może jaki kongres międzynarodowy? Jubileusz?
 — Ach, niestety! Ruszamy na pogrzeb!
 — A czyjże, czyj? Nie czytałem dziś depesz. Może kto sławny?
 — I jak jeszcze! Znakomitość, majorze, dzięki waszemu wychowaniu i opiece. Król młodzieży, półbożek pięknych dam, mój przyjaciel, Wentzel Croy-Dülmen!
 Major poskoczył i poczerwieniał, jakby mu groził nowy atak apoplektyczny.
 — Ten, ten... warjat! Umarł! O! Herr Je! Aż mi lżej oddychać! Z jego powodu znoszę wiele! Bo, widzi baron, on ostatniemi czasy nosił się z okropną myślą...
 — Samobójstwa? — spytał naiwnie Schöneich.
 — Gorzej, baronie, gorzej!
 — Mordu?
 — A tak! Mordu narodowego!
 — Co? Chciał podminować może posąg Germanji?
 — Nie, baronie, chciał ożenić się z Polką!
 — No, i rozmyślił się?
 — Przecież pan mówi, że umarł.
 — Jeżeli pan nazywa małżeństwo mordem, to ja nazywam śmiercią.
 — Co? Co? Jak pan mówisz?
 — Śmiercią, majorze. Ale oto i sam nieboszczyk. Wiesz, Wentzel, że twój opiekun podaje cię na sąd Boży za mord narodowy.