Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/268

 — Doprawdy? No, jabym był jego zajadłym przeciwnikiem.
 — O, Herr Je! Croy-Dülmen jest socjalista! Czego ja dożyłam! Żeby twoi przodkowie wstali z grobu!
 — A którzy, ciociu? Po ojcu, czy po matce?
 Panna Dora poruszyła się niecierpliwie. Dobijał ją powagą i flegmą. Westchnęła tylko.
 — Słyszałam od majora, żeś prosił o uwolnienie twego mordercy.
 — Prosiłem i otrzymałem, ale ten nieszczęśliwy nie przyjął łaski odemnie. Podobało mu się w Magdeburgu widocznie. Może co jeszcze o mnie mówił major?
 — Mówił, żeś pozbawił chleba kilkadziesiąt rodzin po twych dobrach. Biedacy, siedzą na bruku!
 — Biedacy, siedzą na talarach kradzionych. Nie rozumiem, skąd się w tej naszej cnotliwej Germanji bierze tylu szubieniczników!
 — Intrygi, plotki, kabały. Ofiary twego zaślepienia!
 — Czy i to zdanie majora? Czy nie myśli ustanowić nademną opieki obywatelskiej, jak nad idjotą? Radziłbym staremu pilnować lepiej córki, niż mnie i posłuchać trochę, co mówią o niej.
 — O Milci? To nikczemna kalumnja! To wzór porządnej dziewczyny. Bywa codzień u mnie, odkąd z ojcem zamieszkali w stolicy.
 Zamilkła, niby obrażona; ale po chwili, widząc, że Wentzel sięga po książkę, spytała:
 — Cóż wymyślają na nią? Twoim obowiązkiem jest ująć się za niewinną, albo ostrzec.
 — Moim obowiązkiem jest nie dbać o cały ród kobiety, co też i czynię. Nie mam prawa ujmować