Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/254

się zupełnie stosownie; dopiero na obelgę odpowiedział obelgą.
 — Cóż tam za obelga znowu! Szwab... Pani Ostrowska tysiąc razy go tak nazywała.
 — Kiedy nim był — wmieszała się staruszka. — Teraz nigdybym się nie ośmieliła użyć tego słowa. Wiesz dobrze, i on to już czuje, jak obraźliwą jest ta nazwa tu u nas. Cenię go od dziś jeszcze wyżej.
 — No, kiedy tak, to go nie długo będziemy cenić. Z rąk Głębockiego żyw nie wyjdzie!
 — Co Bóg da! — rzekła uroczyście staruszka. — Ja go nie mogę uczyć podłości. Niech broni honoru! To słuszne!
 — A ty, Jadziu, tak samo myślisz? — spróbował Jan ostatniej apelacji.
 — Myślę, że i tybyś nie zniósł nazwy pruskiego szpiega! Zgoda byłaby tylko możliwą w razie przeprosin pana Głębockiego.
 Chrząstkowski ręką machnął.
 — Zatem Wentzel zgubiony! Ach, Jadziu, Jadziu! — zaczął i urwał.
 — Zgubiony jest ten, kto nie ma honoru i zasad — rzekła smutnie pani Tekla i odeszła powoli ku domowi.
 Jan wsiadł na koń, podał rękę siostrze.
 — Muszę go jednak odnaleźć! — westchnął. Może ci go przysłać? Szkoda mi was okropnie.
 — Kiedy pojedynek? — spytała.
 — Nie wiem jeszcze. Ach, Boże wielki! Na czem to wisi żywot ludzki! Biedne chłopczysko, taki był wesół wczoraj. Ej, Jadziu, czemu ty nie zapłaczesz?
 — Żebym mogła! — wyszeptała.
 — Może ci Cesię przywieźć na pociechę?
 — Nie, Jasiu. Dziękuję ci!