Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/242

Wentzla, który co chwila zwracał się do niej z jakiemś przelotnem słówkiem troskliwości lub zapytania.
 Na zawrocie do marszałka stangret ośmielił się zrobić uwagę:
 — Droga wypadnie przez dworek dawniejszego pana ze Strugi. Może bramy zamknięte?
 — A to mu je wywalimy! — odparł zuchwale pan.
 — Co on mówi? — spytała pani Tekla.
 — Że nam Głębocki bram nie otworzy.
 — Fe! Nie wiedzieć co! A zresztą, kto go wie! Furjat! Może zawrócić?
 — Ja się nigdy z drogi nie wracam, babciu.
 W tej chwili dworek wymieniony wyrósł tuż przed nimi w parowie. Konie dopadły bramy i stanęły. Była szczelnie zamknięta. Na wołanie stangreta stróż ukazał się z budy i dość opieszale wyjrzał na przybyłych.
 — Otwieraj, trutniu! — krzyknął hrabia.
 — Oho! A jakże otworzę, kaj kluce u pana, a pon śpią? — odparł człek z mazurska.
 — A to go obudź, twego pana!
 — Oho! Jesce mię z pistoletu ustrzelą!
 — Idź, Paweł, do niego i poproś o klucze — rozkazała pani Tekla stangretowi.
 Poszli obadwa ze stróżem. Wentzel to bladł, to czerwieniał. Gniew wzbierał w nim jak fala. Spojrzał na zegarek.
 — Dziesiąta! — zamruczał.
 Pani Tekla, dla której Głębocki nie był rywalem, traktowała tę kwestję dużo spokojniej.
 — Podoba mi się taki rygor, podoba! — mruczała. — Warto, żeby u ciebie w Strudze był taki sam. Chociaż warjat, ale porządniej u niego, niż u ciebie.