Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/11

 — Pfe! prawisz impertynencje.
 — Pfe! jesteś zazdrosna, jak subretka! — odrzucił wesoło, całując białą rączkę.
 — Wiesz, stanowczo zrywam z tobą! Nie chcę być jedną z wielu.
 — Ja jednak cierpliwie znoszę takie stanowisko.
 — Ty szkaradno istoto! Powiedz choć jedno.
 — Dziesięć, Auroro! Primo: twój mąż...
 — Eh, admirał, to amfibja, którego już dwa lata nie widziałam i żeby nie portret w sali, tobym nie poznała bez rekomendacji.
 — Secundo: książę Herbert.
 — Ach, nonsens! Zaśmiałam się może parę razy.
 — Tertio: ten kuzynek z Harcu!
 — Musiałeś dzisiaj pić zawiele przy kolacji... bredzisz! — rzuciła z dąsem, a potem nagle przechyliła się ku niemu i, skubiąc zalotnie jego kędzierzawą czuprynę, spytała z przymileniem:
 — Ale ty mnie kochasz, szkaradniku... nie rzuciłbyś dla nikogo?
 — Dla nikogo, nigdy, Auroro! — odparł bez namysłu.
 — Słowo hrabiego Croy-Dülmen?
 — Słowo twojego Wentzla.
 — Masz, pocałuj mnie za to.
 Chwilę milczeli oboje w namiętnym uścisku i pozostali przytuleni do siebie, szepcąc stłumionym głosem.
 — Wiesz, — mówiła kobieta — czemu-m dziś tak niespokojna? Cały świat cię swata, żeni na gwałt! Zastawiają na ciebie sieci, spiskują, intrygują! Ach, po coś ty taki bogaty, wysoki pan, pierwsza partja i taki piękny!