Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/39

łam. Wtedy zaczęła bardzo krzyczeć, i kazała mi dać ot tę skórzaną książkę i świecę i potem jakieś papiery wyjęła i popaliła i wypędziła pana Aleksandra i panią Kalinowską, a mnie zakazała ich wpuszczać i powiedziała, że jak nie posłucham, to mnie po śmierci straszyć będzie.
 — No, a kiedyż umarła?
 — Ja nie wiem. Ja zasnęłam na dywaniku przy łóżku, nie budziła mnie, i rano patrzę, a pani jeszcze śpi, ale taka straszna, więc uciekłam do oficyny.
 — A Kalinowscy wnet do pałacu poszli?
 — Pan Aleksander posłał po wójta, a pani poszła po ogrodnikową i kucharzową.
 — I ty z niemi?
 — Nie, ja się bałam. Mnie nie wołali.
 — Nie wieleśmy się dowiedzieli! — rzekł Staś i dodał po francusku. — Zresztą, ta mała wygląda mi na marjonetkę samychże Kalinowskich. Opowiada bajeczkę, której oni ją nauczyli.
 Wojewódzka bystro przyglądała się dziewczynce.
 — A ty, maleńka, bardzo żałujesz pani? — spytała.
 Józia pomyślała chwilę, poruszyła ustami, ale nic nie odpowiedziała.
 Roześmiał się szyderczo Staś.
 — Przynajmniej to milczenie jest wymowne.
 — A dawno już tu jesteś? — badała dalej Wojewódzka.
 — Okropnie dawno! — szepnęło dziecko.
 — A gdzież pierwej byłaś?
 — U mamusi! — odparła, i widać było, jak jej oczy nabierały łez. — Ale mamusi już niema.