Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/245

 — Po południu przyszły psy i dojeżdżacz pana Aleksandra. Pan dziedzic kazał czekać i przeprosić, że nie będą panowie mieli osobnych pokoi. Pełno dam najechało. Jasny pan będzie mieszkał z hrabią Alfredem, a pan Aleksander w gabinecie pana dziedzica. Pałac zapchany, jak nigdy.
 — Ślicznie! Bardzom rad z towarzystwa hrabiego Alfreda. A hrabia Gustaw jest?
 — Jest.
 — To mi nic do szczęścia nie brak, tylko wody, mojego kuferka i twojej pomocy.
 Teraz Lasota gwizdał, szczęśliwy.
 Aleksander rozlokował, się w gabinecie Adama, przebrał w strój balowy i poszedł do salonów.
 Chwilę stał w progu, patrząc na tańczących i witając znajomych, wreszcie ruszył do pani Kalinowskiej, królującej wśród starszych dam.
 Zatrzymywany co krok rozmową, zapytaniem, posuwał się powoli, spełniając towarzyską powinności, klnąc ją w duchu, a uśmiechając się uprzejmie.
 Kilkanaście par tańczyło walca, parę razy hrabianka przemknęła obok niego, nie patrząc, jakby nie poznając. Ale te czasy minęły, gdy wątpił i lękał się zdrady.
 Gdy usiadła na chwilę, stanął przed nią i głęboko się ukłonił. Wstała leniwie, jakby przez grzeczność, niechętnie, i walc ich uniósł.
 Wtedy ciężko się na nim oparła i rzekła niecierpliwie:
 — Vous avez pris da temps pour vetnr?
 Odpowiedział jej tylko spojrzeniem, pod którem, zadrżała.
 — Patrzą na nas! — szepnęła.
 — A moich tańców nikt nie zabrał? — spytał.