Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/237

 — Nie wiem, co pan nazywa: temi czasy. Pytam o tę bytność, kiedy pan był na „Carmenie“.
 Milczał chwilę, wreszcie odparł:
 — Wtedy byłem chwilowo za osobistemi sprawami. Możem i wstąpił do teatru, nie pamiętam.
 — A nas pan nie spostrzegł w loży?
 — Adam mnie widział? — spytał niespokojnie.
 — Nie sądzę. Był pan tak ukryty, że ja nie byłam pewna, czy się nie mylę.
 Uśmiechnęła się złośliwie, więc on się rozgniewał.
 — Byłem, prawda, i widziałem panią. Nie wolno mi? Dlaczego się pani śmieje? Czy to panią bawi?
 — Czasami, tak! — odparła powoli.
 Śmignął batem.
 — Gdybym należał do towarzystwa pani, miałbym szczęście przeflirtowania jednego karnawału.
 — Może być. Lubię rozmaitość.
 — No, to się cieszę, że stoję na uboczu, bo po takim karnawale postrzelałbym następców.
 — Tiens, a możeby i to było zabawne. Miałby też pan sporą robotę, bo: die Dummen werden nie alle.
 Roześmiał się.
 — I taka rozmaitość bawi panią.
 — Wszystko jest głupstwem! — odparła lekceważąco.
 — To mi pani żal! Musi być nudne życie, pełne małostek. Czynić, czy czuć, na umor, to dopiero zabawa!
 Roziskrzyły mu się oczy i rozdęły nozdrza.
 Spojrzała ku niemu. Miała czasami pociąg do tej suchej, nerwowej twarzy, z której tryskała siła, wola i namiętność. Był tak różny od przeciętnych ludzi i flirt z nim byłby też oryginalny. Ale się go bała i cofała, jak przed przepaścią. Teraz jednak ośmieliła się więcej, niż zwykle.