Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/196

 — Masz co do mnie, to mów prędko, bo zasnę stojąc!
 — Wyglądasz mocno zirytowany.
 — Spodziewam się. Cały dzień kłóciłem się o wagę buraków, a całą noc zbierałem niedobitki wyścigu. Mam też na jutro ważny, osobisty interes, nad którym głowę łamię w nocy, bo mi hrabianka nie pozwala myśleć o Mniszewie.
 — Mój drogi, nie podziękowałem ci jeszcze za zwycięstwo.
 — Podziękuj klaczy, nie mnie!
 — Wiesz, wygrałeś mi piętnaście tysięcy. Słusznie ci się należy połowa.
 — Nic mi się nie należy, bo cię o współkę nie prosiłem. Nie mam z czego przegrywać, więc nie mogę wygrywać. Możesz klaczy sprawić złote podkowy.
 — Nie żartuj! Nie zrobisz mi przykrości odmową!
 — A ty mnie nie bierz za dżokeja! Jeśli ci chodzi o zrobienie mi przyjemności, to mi daj urlop na cztery dni.
 — Ależ musisz tu być właśnie te cztery dni. Matka mi poleciła, żebyś co wieczór bawił damy. Jest przecie Bujnicka.
 — Ba, ale ja mam kupca na Mniszew, a targuję u Binsteina Zabrańce!
 — Bój się Boga! Zabrańce warte dwakroć, a Mniszew trzydzieści. Może ci trzeba pieniędzy?
 — Nie, dziękuję ci! Właśnie dlatego interes smaczny, że szalony. Jeszcze nie znam warunków Binsteina.
 — Doda ci Zabrańce do córki. Zobaczysz, że cię te żydy oplączą.
 Aleksander milczał, Adama to przeraziło.