Strona:Maria Rodziewiczówna - Magnat.djvu/130

 — Mojem zdaniem, jeśli pan był pewny swego, nie należało ustąpić. Rywalizacje panów, a nie influenca, zabrały te źrebięta.
 Trener zdumiał, że mu ktoś śmie dawać napomnienie. Poczerwieniał obrażony.
 — Za pozwoleniem — zaczął i spojrzał zuchwale na Aleksandra, ale ten mu zimno przerwał:
 — Teraz kuracja jest w pańskich rękach, a zatem kwestja skończona. Dezynfekcja i wentylacja stajen jest dobra.
 Trener zapomniał, co miał mówić i panowie wyszli.
 Za drzwiami Lasota rzekł zcicha, śmiejąc się:
 — Wreta szlag zabije. Ktoś się ośmielił go skrytykować.
 — Przepraszam pana! — zwrócił się Aleksander do Kalinowskiego.
 — Owszem, dziękuję panu! To było słuszne. Ich wojna wiecznie mi przyczynia straty.
 — Wygnać obu! — zdecydował Lasota. — Masz dzisiaj doskonałą okazję.
 — A jutro zostać z całym kramem na głowie, a potem dostać znowu podobnych. Poprawną tylko edycję. Malcz jest już piętnaście lat, Wret dziesięć. Ostatecznie do ruiny mnie jeszcze nie doprowadzili.
 — No, ładnie-byś śpiewał na Zborowie bez kapitałów!
 — Ale ponieważ je mam i mogę żyć bez troski, po co mam trosk szukać?
 W tej chwili w bramie ukazały się saneczki, zaprzężone w parę srokatych kuców, doskonale dobranych.
 — A to czyje? — spytał Kalinowski.
 — Moje! — odparł Aleksander.