Strona:Maria Rodziewiczówna - Lew w sieci.djvu/95

 — Ależ gdzie może być Zosia?
 — Zaczekajmy. Poślę Adasia na zwiady. Ten urwis wydaje się tu jak u siebie. No, proszę, a ja tego nigdy nie spostrzegłem.
 — Pani Zofii nie znajdę — odparł synowiec — ale zobaczę, może Zygmunt jest u siebie w oranżeryi.
 — Gdzie? — W oranżeryi mieszkają chłopcy. Tam, w końcu ogrodu, nad rzeką.
 — Idź że i sprowadź kogokolwiek.
 Psy tymczasem robiły honory domu. W każdym pokoju ulokowało się kilku, bez ceremonii zajmując najwygodniejsze miejsca.
 Jeden zaglądał do kosza z jajami, inny ściągnął suszoną rybę i zajadał pod kanapą, warcząc na towarzyszów.
 Reszta odpoczywała, dysząc.
 Adaś zbiegł z ganku po belce i utonął zaraz w gąszczu chmielu i łopianów, któremi ogród był pokryty.
 Był to park spacerowy, więc nikt się nim nie zajmował. Bujało swobodnie, co się samo zasiało.
 W gąszczu tylko ścieżyna się wiła, którą chłopak wnet odnalazł i poszedł nią szybko, snadź dobrze miejscowości świadomy.
 Po drodze minął lodownię, piwnicę, wędlarnię,