Strona:Maria Rodziewiczówna - Lew w sieci.djvu/76

 — Lubię zdobycz ciężko wywalczoną!
 Taki fałsz wstrząsnął nawet zmartwioną panną Felicyą.
 — Co on plecie? To blaga. Twoje modystki, Anielki, Klary, i inne tałałajstwo, to była dopiéro trudna zdobycz! Nie można się było od tego opędzić, jak od szarańczy.
 — Więc pan tu do nas przybywa, jak lew z pod Atlasu, by szerzyć spustoszenie. Ejże, ostrzegę panienki!
 — Już mam wybraną. Żeby nie ciotka, byłbym po słowie dotychczas.
 — A to w jaki cudowny sposób? W bryce Kruma pan ten skarb znalazł?
 — Blizko tego — odpowiedziała ciotka. — W wagonie zawarł znajomość z jakąś wdową.
 — Za pośrednictwem cioci! — wtrącił Konstanty.
 — I całą drogę niańczył jej córkę czteroletnią.
 — Wolałbym matkę, ale ciocia mi nie dała dokończyć.
 — Pani pozostała tedy bez litości — rzekł pan Erazm. Wzięta we dwa ognie panna Felicya, zatkała uszy dłońmi.
 — Wysiadam, jeśli pan nie będzie szanował swych lat, a on moich — zawołała.
 — Ależ ja ciocię szanuję, jak samą boginię Westę! Chciałem się przecie ożenić z wdową.