Strona:Maria Rodziewiczówna - Lew w sieci.djvu/71

 — Tak, tu wiele rzeczy wiek skraca! — odparł ironicznie się uśmiechając. — Szkoda pani Janowéj, zacności była osoba! A syn jakże?
 — Dobry chłopiec i będzie z niego porządny człowiek, gdy się ożeni — odrzekła żywo. — Oto idzie!
 Kostuś zdaleka ujrzał zmianę położenia.
 — Czyje te konie? — zagadnął żydka, który go odnalazł i teraz eskortował.
 — To pana z Rogalów.
 — A jakże on się nazywa, ten pan?
 — Nu, jak to? Pan z Rogalów, wielki magnat.
 Śmiejąc się, młody człowiek wszedł na ganek.
 — Odwołano mnie do cioci w chwili, gdy już prawie namówiłem jakiegoś mieszczanina do drogi — rzekł. — Co się stało?
 — Spotkałam znajomego, moje dziecko. To mój synowiec, panie Różycki.
 Mężczyźni spojrzeli po sobie i podali dłonie. Egzamin z obu stron wypadł pomyślnie.
 — Zabieram państwa do siebie — rzekł Różycki. — Za godzinę będziemy w domu.
 — Ale moje kufry! — zaprotestowała panna Felicya.
 — Kufry, to bagatela. Panie Aronie, każ je zaraz dostawić do Rogalów. A jeśli chcesz kupić rzepak przyjedź sam jutro. Służę pani.
 Podał rękę pannie Felicyi i wsadził ją do bryczki.