Strona:Maria Rodziewiczówna - Lew w sieci.djvu/70

 — Zapamiętałem dobrze, uważa pani! Ale pani jakim cudem jest w Malewiczach u Arona na ganku? Nie, to jak w bajce! Zkądże, jak, co?
 — Z Algieru wprost i nikogo nie znajduję na miejscu.
 — Po dwudziestu latach! Bagatela! A pani spodziewałaś się odszukać wszystkich. Gdzież pan Jan?
 — Został tam. Wyprawił mnie do rodziny z synem.
 — Z synem! Gdzież on?
 — Szuka furmanki. Dowiózł nas tu zbrodniarz żyd, zwany Alkone Krum. Jedziemy do Sadyb.
 — Do Sadyb! — obywatel dziwnie się uśmiechnął. — Ale teraz, tymczasem, przyjmie pani u mnie gościnę. Aronie, posyłaj kogo odszukać pana, który poszedł po furmankę! Jurek, zawracaj konie do domu. Ach, pani moja, czybym ja kiedy marzył, że panią jeszcze na tym świecie spotkam!
 — Ależ, panie Erazmie, zrobimy panu kłopot, przeszkodę w drodze! Pan gdzieś jechałeś — protestowała panna Felicya.
 — Po co pani mówi rzeczy, których nie może myśleć? A toć moje Rogale byłyby domem pani, żeby pani zechciała, i dotąd innéj gospodyni nie mają. Jakże tam państwu powodziło się w Algierze?
 — Materyalnie, bardzo dobrze. Ale bratową pochowaliśmy i czas długim wydawał się w obcej stronie, o, bardzo długim!
 Pan Erazm ręką machnął.