Strona:Maria Rodziewiczówna - Lew w sieci.djvu/64

jedziemy. Życie za krótkie, aby tak podróżować! No, czy ruszymy prędko? Bo w przeciwnym razie zostaniemy już tutaj!
 Ton stanowczy i spokojny zaimponował nieco żydowi. Pasażerów tak dobrze płacących niewiele się trafia. Należy ich oszczędzać.
 Podjął tedy poły chałata i pobiegł ku domowstwu, wołając:
 — Mir, mach gicher. Der goi macht a skandal.
 Zaruszano się żwawiej i po chwili kilku żydów przyniosło i naładowało do bryki trzy spore baryłki, wydające mocną woń dziegciu i terpentyny.
 Ruszono daléj. Żydzi, dotychczas tak hałaśliwi, rozmawiali półgłosem tylko, naradzali się, oglądali. Alkona popędzał konie, które, o dziwo! kłusowały żwawo, bez względu na złą drogę.
 Naturalnie, wobec tego o śnie mowy być nie mogło. Panna Felicya stękała.
 — Ten zbrodniarz chyba umyślnie tak pędzi po korzeniach. Nie dojedziemy żywi. Ach, Boże, tu jest coś mokrego w nogach!
 Kostuś się schylił i dotknął ręką wilgotnéj słomy. Potem powąchał.
 — To rozlany spirytus! — rzekł. — Byle iskra, spłoniemy żywcem! Alkone Krum! czyś oszalał? spirytus ci ucieka!
 — Oni pewnie wiozą kradzioną wódkę! — zawołala panna Felicya.
 — To złodzieje!