Strona:Maria Rodziewiczówna - Lew w sieci.djvu/50

dyb — ja tam szabasuję zawsze! My tam zalecimy jutro — na rano!
 Bryka jego załatwiała komunikacyę prywatną aż o mil dwadzieścia w głąb, miał swe zaprzęgi po miasteczkach i, jak dotąd, nikt się na niego nie uskarżał.
 Po téj informacyi Kostuś poszedł do ciotki.
 — Jeśli ciocia powierza swe losy bryce bez resorów, koniom na pół żywym i żydowi — to jechać możemy.
 Panna Felicya wyszła na ganek.
 — Ano, nie ma w czém wybierać! — rzekła.
 Istotnie przez ostatnie kilka minut dziedziniec się opróżnił. Wszystkie furmanki odjechały, tylko arka Alkony stała z boku, a on sam szwargotał z młodą żydówką, podczas gdy do arki wstępował jakiś człek w starym płóciennym kitlu i torbą w ręku. Dźwignął się i w otchłani utonął.
 — Et, cóź robić — zdecydowała panna Felicya. — Te kilka mil — bagatela. Ruszajmy!
 — Hej, panie Alkonie Krum! — zawołał Kostuś.
 Żyd zbliżył się powoli i patrzał, jakby nie wiedział o co chodzi.
 — No — ileż weźmiesz do Sadyb — za dwie osoby.
 — Do Sadyb! Gewałt — to koniec świata! To mil dwadzieście. To będzie po dziesięć rubli od osobę — i za rzeczy osobno.