Strona:Maria Rodziewiczówna - Lew w sieci.djvu/43

nych podobne i rzekła, kładąc mu łapkę na kolanach.
 — Tola tutaj siądzie.
 Przymierze było zawarte.
 Wziął ją na ręce, usadowił wygodnie i rozpoczęła się rozmowa przyjacielska.
 Dieciak wyjrzał oknem i nazywał przesuwające się przedmioty po swojemu — tym osobliwym wolapükiem małych ludzi.
 Bawiło to niezmiernie Kostusia, który dzieci nigdy nie widywał i nie znał.
 Potém zaczął sam indagacyę.
 — Tola kocha mamę?
 — Kocha.
 — A tatę?
 — Tata u Bozi. Tatę maszyna zabiła!
 — A mnie kochasz?
 — Kocham.
 — No — to daj buzi!
 Objęła go rączkami za szyję i pocałowała. Potém spojrzała na matkę i żałośnie szepnęła:
 — Tola chce ham! A mama śpi!
 — Niech śpi. Poczekaj — ja cię nakarmię.
 Sięgnął po koszyk ciotki i zamyślił się:
 Czy dać dziecku bułki z winem, czy z pasztetem, a może najlepiéj pomarańczę?
 Nie miał pojęcia, czem się karmi taki drobiazg.