Strona:Maria Rodziewiczówna - Lew w sieci.djvu/120

 — A jednak złe pani zrobiłaś porównanie. On właśnie myślał, że podlega ruchowi rzecz jedna, jedyna, niewzruszona: opoka Piotrowa! Dlatego sam tu jest.
 Spuściła zaczerwienioną twarz; Kostuś ruszył brwiami.
 — Nie przypuszczałem, żeś taki ultramontanin.
 — Ano, są jeszcze tacy, ale nie lubią się tém przechwalać. I w tém jest postęp!
 — Co do mnie, kwestya wiary jest tém, czém dla ciebie robienie długów; nie przyszła mi nigdy na myśl.
 — To dowód, żeś nie był nigdy, ani w pełni szczęśliwy, ani bezmiernie nieszczęśliwy, ani śmiertelnie chory. Myśli takie przychodzą na szczytach lub w otchłani.
 Kostuś się zamyślił, przypominając odnośne chwile w życiu, i głową potrząsnął.
 Nie pamiętał nic podobnego.
 Wyszli tymczasem z grobowego podziemia i spotkali Stefana, który zagadnął siostrę:
 — Oberwałaś tę czereśnię, osypaną piaskiem. Sądny tam dzień teraz. Mama posłała po trzewiki całego domu i będzie mierzyła ślady. Idź z oczu, aż złość minie.
 Jadwisia sekundę się zawahała, ale wnet odzyskała rezon.