Strona:Maria Rodziewiczówna - Lew w sieci.djvu/116

 — Dzięki Bogu! — zamruczał Zygmuś — mama zapomni oranżeryę!
 — A gdzież mama leci? — upomniał Stefan. — Przecie komornik nie spadnie z nieba. Zresztą on swoje zrobił, teraz trzeba sprawę zaczynać powtórnie
 — At, co ty wiesz! Mój dom, mój grunt, mam wyrok; jeśli nie dostanę komornika, sama z parobkami ją wyrzucę!
 — Czemu nie? ona tego tylko chce! Za to mama odsiedzi w więzieniu pół roku i tyle! Niech mi mama da sto rubli, to ja Dziembowską wyrzucę bez sprawy! — zaśmiał się Stefan.
 — Nie wstyd ci targi takie? Powiedz co zrobisz?
 — Aha, zaraz, żeby mnie mama puściła z kwitkiem! Proszę pieniądze położyć na rękę, u pana Różyckiego. Za trzy dni Dziembowskiej nie będzie, słowo daję!
 — Et, pleciesz. Zygmuś sprowadzi komornika.
 — Niech sobie mama czeka!
 To powiedziawszy, Stefan napowrót płot przesadził i zniknął.
 Pani Zofia, cała wzburzona, wzięła się napowrót do roboty, ale niepokój zbyt ją trapił, nie mogła na m iejscu usiedziéć.
 — Może przejdziemy się trochę? — zaproponowała. — Pokażę wam ogród przy zborze, pyszne tam są czereśnie. Jadwisiu, przynieś mi klucz.
 Poprowadziła towarzystwo drogą dalszą po za