Strona:Maria Rodziewiczówna - Lew w sieci.djvu/109

 Pięć świec, różnéj wielkości, przylepionych do desek, oświetlało stół, zarzucony resztkami jadła i butelkami.
 Z głębi ogień na kominie oświecał jaskrawo stancyę i resztę publiczności.
 Zygmuś, siedząc na brzegu łóżka, grał na harmonii, a na środku izby tańczyły cztery hoże dziewoje miasteczkowe.
 Całe to grono było bardzo z życia zadowolone i wesołe. To też trudne było do uwierzenia, że Stefan potrafił spać przy takim wtórze.
 A jednak on jeden nie uczestniczył w zabawie. Spał, cały w blasku ognia, ubrany, jak wrócił z połowu, śmiertelnie snadź znużony.
 Na twarzy jego, tępéj i suchéj, snuło się senne jakieś marzenie i smutek.
 Różycki chwilę patrzał na tę scenę, potém oczy odwrócił ze wstrętem i odszedł.
 — To młodzi, co nas zastąpią! — zamruczał.
 Długą chwilę, ponuro zamyślony, szedł bez celu, Przypominając własną młodość i badając sumienie swojego pokolenia.
 Czy nie było ich winy w tém skarleniu i upadku?
 Potém ramionami ruszył i potarłszy dłonię szpaowatą czuprynę, stanął, oryentując się w położeniu.
 Ścieżka doprowadziła go przez park wprost do zboru aryańskiego.