Strona:Maria Rodziewiczówna - Kwiat lotosu.djvu/58

 Koniec zamruczał do siebie i pożegnał młodego łaskawem skinieniem. Wtem coś sobie przypomniał.
 — Hę, Adam, poczekaj! To Rafał Radwan szedł z tobą? Znacie się?
 — Koledzy jesteśmy!
 — Aha! — nie pytał dalej, przynaglony głosem dzwonka.
 Nie zobaczyli się więcej. Rozdzieliło ich długim szeregiem wagonów bogactwo i bieda.
 Rahozowie spoczęli na aksamitach, tamci dwaj na twardych deskach, w wagonie, pełnym zgiełku, różnej hałastry i zaduchu tytoniu.
 Usiedli u okna. Rafał zagłębił się w czytaniu. Lachnicki w migające krajobrazy wzrok utkwił i rozmyślał, uśmiechając się jasno.
 — Czy oddałeś moje ukłony pannie Leonji? — zagadnął kolegę.
 — Chora leży — odmruknął Rafał, nie przestając czytać.
 — Chora? Co jej takiego?
 — Zapalenie mózgu.
 — Co ty mówisz! Skąd? Wczoraj zdrowa była.
 — Każdy w przeddzień choroby jest zdrów.
 — I zostawiłeś ją tak bez opieki, Rafale?
 — Co? — Student oczy podniósł na głośniejszy ton towarzysza. — Czego chcesz?
 — Pytam, jak mogłeś zostawić biedne dziecko i słabą kobietę w takiem nieszczęściu?
 — A mnie co do tego? Czym ja ich ojciec, czy kochanek?
 — Nie, ale winowajca moralnie! Wywiodłeś dziecko na swoje tory i doprowadziłeś do choroby. Co będzie, jak umrze?