Strona:Maria Rodziewiczówna - Kwiat lotosu.djvu/237

 Urwała z głuchem westchnieniem.
 — Potem nie było poco iść! — dokończyła złamanym głosem.
 — Na czem budowałaś, dzieciątko, tę nadzieję?
 Blada jej twarz poczerwieniała nagle.
 — Miałam złudzenie, że on mnie kocha, kochać może, że go złagodzi uczucie; a on...
 — A on? — powtórzył ksiądz.
 — On mnie tylko pożądał!! — wymówiła z trudnością. — A zamiast złagodnieć, jak zwierz się stał dzikim i straciłam go już na zawsze.
 — I kochać przestałaś?
 — Nie, księże. Albo to można przestać kochać? Bólów swoich dusznych zapomnieć?
 — A pomyślałaś ty kiedy, czy on wart miłości i takiej?
 — A gdy pomyślę, cóż z tego? Wiem, że to mi serca nie zmieni. Ksiądz jest święty, nie rozumie mnie może, a ja i sama wyraźnie opowiedzieć nie zdołam. Poznałam go dawno, byłam półdzieckiem zahukanem, nędznem, wycieńczonem już życiem, a tak samotnem ze swą naturą, jak badyl przydrożny. Nikt na mnie nie zwracał uwagi, nikt nie rzekł przychylnego słowa. Aż raz, w noc późną, nad jakiemś zadaniem rachunkowem spłakałam się okrutnie. W głowie miałam obłęd ze zmęczenia, w oczach mgłę i gorączkę. Zaciskałam zęby, by nie jęczeć. Zacięta byłam i nieprzywykła do skargi. Nie słyszałam, że ktoś wszedł i tylko poczułam dłoń na czole i głos troskliwy:
 — „I wartoż to płakać, dzieciaku! — Spocznij, a daj mi ten zeszyt. Nad siły bierzesz!“
 — Co mu się stało wtedy, raz w życiu? Potem nie słyszałam z jego ust nigdy takiego głosu, nie dostrze-