Strona:Maria Rodziewiczówna - Joan. VIII 1-12.djvu/230

wała w której najbardziej do twarzy, i wreszcie ufryzowana, upudrowana zeszła na śniadanie.
 Innemi oczyma patrzała na radcę, porównywała go z ojcem, z braćmi. Wydał jej się dziś bez porównania młodszy i zupełnie szykowny.
 Rozmowa przy stole toczyła się o kwestjach finansowych. Opowiadał swobodnie, z humorem o swych dochodach i kłopotach z kapitałami, dla których tak trudno znaleźć lokatę bezpieczną.
 — Próbowałem majątków ziemskich. A jakże, byłem czas jakiś dziedzicem. Lichy interes, miałem trzy procent, ale po wycofaniu pieniędzy zarobiłem zupełnie zacnie drugie tyle.
 Tu się zwrócił do Maniusi.
 — A pani co woli: wieś czy miasto?
 — Rozumie się, że miasto. Jak można żyć na wsi — odparła żywo.
 — Co prawda i ja tego nie rozumiem.
 — Wiele czyni, kto musi — westchnęła Zarembina. — Ja tu spędziłam kilkanaście lat, a czułam, że żyję, tylko przez te ostatnie, spędzone w Warszawie. Trudno będzie nawyknąć znowu.
 — Jakto — panie tu myślą zimować?
 — Tak — z rezygnacją szepnęła Zarembina.
 Maniusia poczuła dreszcz zgrozy, potem rozpacz. Łzy napełniły oczy — wstała prędko i wyszła.
 Ukryła się w najdalszy kąt ogrodu, żeby się dowoli wypłakać, i tam ją znalazł radca.
 — Co się stało? Pani płacze? Dlaczego? Pani