Strona:Maria Rodziewiczówna - Joan. VIII 1-12.djvu/123

 — Kara za grzech spada na dzieci.
 — Nie rozumiem ja tego. Ano, jak ksiądz mówi, że czystej metryki nie mogę dostać, to co mi z takiej prawdziwej, niech już tak będzie.
 Pocałował księdza w rękę i wyszedł.
 Na ulicy postał chwilę zamyślony, opanowany upartą myślą zdobycia tej metryki, a nie widząc sposobu, wreszcie jakby bez celu powlókł się przed siebie, i sam nie wiedział, jakim sposobem znalazł się przed „zakładem“ Lejzorowej.
 Pomyślał, zawahał się i wszedł do szynkowej izby. Mało było gości. Jakichś dwóch chłopów, rajcujących z jakimś jegomością o czerwonym nosie i mizernej garderobie.
 Gedras usiadł z boku i kazał sobie dać piwa. Brudna żydówka podała mu butelkę i lepką, nigdy nie mytą szklankę, a potem stanęła pod piecem, naprzemiany to drapiąc się w głowę, to ziewając.
 Po chwili z alkierza wyjrzała Lejzorowa i na widok rzadkiego gościa, cofnęła się. Musiała tam odbyć się narada, bo po chwili zjawił się przed Gedrasem jeden z synów żydówki i uprzejmie go pozdrowił:
 — Co to za święto, że wy na piwo wstąpili? Może czem można służyć? — zagadnął.
 Gedras się przymusił do grzeczności.
 — Ot, byłem za interesem u księdza i pić się zechciało.
 — Och, pijcie na zdrowie. A co u was słychać?
 — Ja to nic nie słyszę.
 — Wiadomo, wy rzetelny i porządny człowiek.