Strona:Maria Rodziewiczówna - Jerychonka.djvu/59

 — Filipie, uważaj! Marynia wróciła. Może tu wejść lada chwila.
 Chłopak wstał i przeniósł się na kanapę, a baronowa spojrzała na artystkę z cieniem obrazy.
 — Musieliśmy zgorszyć panią! — rzekła złośliwie.
 — Bynajmniéj. Ale siostra moja byłaby zdziwioną, a nie mam ochoty tłómaczyć jéj spraw, które do mnie nie należą — odparła zimno.
 Kroki majorowéj zbliżały się do drzwi.
 Zajrzała do pracowni i rozpromieniła się na widok Filipa.
 — A przecie! — zawołała jakby z ulgą. — Chodźże, chodź, nie przeszkadzaj w robocie! — Pociągnęła go do saloniku, do okna, obejrzała od stóp do głów.
 — Tęgo wyglądasz. A jaki elegant! No, opowiedzże, ileś naprawdę wziął spadku?
 — Ależ massę! Pół miliona.
 — Ulokowałeś w banku?
 — Tak, czterykroć, a sto zmieniłem na gotówkę i ruszyłem na około świata.
 — Waryacya! Ileż ci zostało?
 — O! jeszcze starczy na dwa takie lata!
 — To zgroza. A toć ja wygodnie żyję z procentu od téjże sumy! Opamiętaj się! Mam nadzieję, że masz dosyć włóczęgi. Oto jest klucz od twojéj pracowni. Rozlokuj się i przyjdź do rozsądku.
 — Dobrze!, dobrze! — potakiwał Filip, rad, że się obeszło bez burzy. — Ja stryjence oddam nawet