Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/87

 Janek przykucnął do ziemi i jął próbować obuwie.
 — To starszego panicza, nie pasuje; to młodszego, ej, nie; to panienki, daleko. Ot, jest, akuratnie takie.
 — A to czyje?
 — To u jasnej pani stały przy łóżku!
 — Co? Moje pantofle ranne? Pokaż! Także gadanie! Miałam je wczoraj na sobie!
 — Otóż to, to jasna pani wstąpiła przez zapomnienie! — odparł Janek z głupia frant.
 Pani Zofja osobiście zmierzyła ślady i podniosła się cała czerwona.
 — To jest coś okropnego! — zamruczała. — Miałam je wczoraj na sobie, nic nie rozumiem.
 Nikt nie wydał Jadwisi. Wszyscy hamowali śmiech, a panna Felicja zakończyła pojednawczo:
 — Wprędce inne drzewa dojrzeją, będziesz miała obfitość owoców, pewien procent trzeba zawsze oddać wróblom i psotnikom. Dziękuj Bogu, że nie masz szarańczy!
 — O, mam ją, mam! — mruczała gospodyni, patrząc zukosa na Stefana i Jadwisię i obmyślając w duchu zemstę i karę.
 Wrócono do domu. Po drodze Różycki rzekł do synowca:
 — Cóż, Adasiu, ruszamy po obiedzie?
 — Jak stryj chce.
 — A może chcesz zostać pod opieką panny Felicji? Bo ja zabieram Konstantego z sobą.
 — Konstanty chce tu zostać, a ja nie. Niech więc stryj poprzestanie na mojem towarzystwie.
 — Ty nie chcesz zostać? To dobre! — śmiał się pan Erazm.
 — Nie! — odparł Adaś lakonicznie i spokojnie.
 Była to dla Różyckiego nowa zagadka.
 — Muszę się z chłopcem rozmówić na serjo. Co on mi będzie murzyna bielił! Niech śpiewa prawdę!