Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/64

 — Ano, dobrze tak, właściciel najlepiej sam robi. Ciekawy jestem rezultatu.
 — Możemy stanąć i dopełnić znajomości — zaśmiał się pan Erazm.
 — Ej, nie — wtrącił Adam. — Byłoby mu przykro.
 — Tak, tak! — potwierdziła panna Felicja. — Ruszajmy stąd!
 Pomknęli dalej. Różycki wskazał na gromady drzew wdali i rzekł:
 — Otóż i Pryskow! Ten gąszcz na prawo to właśnie zbór arjański, a raczej jego ruiny.
 — Ciekawa jestem, czy mnie Zosia pozna — uśmiechnęła się panna Felicja.
 — A ja ciekawym, czy dostaniemy co zjeść — dodał Kostuś.
 — Z tem ostrożnie, bo tam nigdy rondli nie pobielają.
 — Co pan znowu opowiadasz? Ja tak się boję otrucia! — zawołała panna Felicja.
 — Bardzo rad z tego jestem. Głód wróci mi panią do Rogalów!
 — Bóg wie co! Przecie musimy wprost stąd jechać do Tedwinów. Nadużyliśmy pańskiej uprzejmości aż nadto.
 — Ach, pani, żebym był tak zły, jak mnie ludzie przed panią oczernili, powinienbym przez zemstę za to słowo zostawić tu panią na łasce pani Zofji i jej koni.
 — I uczynisz pan to, bardzo proszę. Damy już sobie radę w domu siostry! — oburzyła się, nabierając znowu rezonu.
 — Ne dites jamais! fontaine je ne boirai pas de ton eau! — zacytował sentencjonalnie pan Erazm.
 — Zobaczymy! — obstawała przy swojem.
 — A to znowu co za zbiegowisko! — zawołał Kostuś.
 Wjechali w ulicę dworską. Z prawej strony stał dotąd krzepki mur praszczura arjanina, a pod nim roił się tłum bachorów żydowskich, chłopaków