Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/250

 Otworzył okno. Z ganku panna Felicja przyglądała się oficynie, drżąc z niepokoju.
 — Ciociu — zawołał — proszę naszego dzieciaka pilnować!
 — Daj mi go, daj! — odparła, podchodząc żywo.
 Wzięła go na ręce i patrząc ze łzami na młodą kobietę, rzekła serdecznie:
 — Dzięki Bogu, że nasz!
 W godzinę potem Kostuś z wdową szli przez miasto do kościoła.
 W oknie u Kiwy siedział piękny Wiktor z nieodstępnym Józefem i kilku jeszcze kolegami.
 Młoda para ich nie spostrzegła, ale Józef wnet oznajmił.
 — Wiecie? Francuz chodzi pod rękę z Helą!
 — Pleciesz! — burknął Wiktor — Słyszałem, że go odpaliła.
 — Dalibóg, poszli razem!
 — To idź, zobacz lepiej! — zaniepokoił się Tedwin.
 Posłuszny Józef wybiegł i dogonił tych dwoje.
 — Dobry wieczór! — pozdrowił słodziutko. — Śliczna pora do spaceru!
 — Śliczna! — potwierdził Kostuś lakonicznie.
 — Pani Helena codzień pięknieje! — umizgał się dalej.
 — Tak? To bardzo osobliwe, bo codzień starzeję! — odparła zimno.
 — Państwo pewnie nad rzekę, na przechadzkę?
 — Nie, tylko do księdza! — odparł Kostuś.
 — Może zapowiedzi? Winszuję pierwszy!
 — Dziękujemy! — rzekła kobieta, skręcając w bok, do furty kościelnej.
 Pan Józef musiał zawrócić do Kiwy.
 — No i cóż? — zagadnął go Wiktor.
 — Poszli dawać na zapowiedzi.